Η επέτειος των διακοσίων χρόνων από την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης
(1821-2021) προσφέρει την αφορμή για να στραφούμε και να επανεξετάσουμε πολλά
από τα ζητήματα που ανακύπτουν και διχάζουν στην κρίσιμη περίοδο πολιτικής και
κοινωνικής αναταραχής και ιδεολογικών αλλαγών, που έχει αποκρυσταλλωθεί στην
ιστοριογραφία ως «Εποχή των Επαναστάσεων» και που εκτείνεται από το 1776 έως
το 1848. Η Ελληνική Επανάσταση ήταν ένα καθοριστικής σημασίας γεγονός κατά την
περίοδο της καταστολής που ακολούθησε την ήττα της Γαλλικής Επανάστασης το
1815. Σηματοδότησε την πρωιμότερη έκφραση της ελπίδας για την ελευθερία που θα
πυροδοτούσε μια διαδικασία αναβίωσης και μεταλαμπάδευσης των φιλελεύθερων
ιδεών σε παγκόσμια κλίμακα. Η επαναξιολόγηση της ελληνικής επαναστατικής
εμπειρίας και η σύγκρισή της με άλλα επαναστατικά κινήματα ανά την Ευρώπη
εκείνης της περιόδου αναδεικνύουν τις όψεις του επαναστατικού φαινομένου και
του χαρακτήρα της «Εποχής των Επαναστάσεων», οι οποίες μπορούν να αποδειχθούν
χρήσιμες και ενδεικτικές για την κατανόηση παράλληλων μορφών της συλλογικής
κινητοποίησης και της αλλαγής σε παγκόσμια κλίμακα.