Τα ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου 1940, με εντολή του διοικητή των «ιταλικών νήσων του Αιγαίου» Cesare Maria De Vecchi, όσοι Δωδεκανήσιοι είχαν ελληνική υπηκοότητα συνελήφθησαν από καραμπινιέρους και οδηγήθηκαν σε περιορισμένο χώρο της τάφρου της παλιάς πόλης της Ρόδου. Μέσα σε λίγες ημέρες περισσότεροι από τριακόσιοι άντρες ηλικίας από δεκαοκτώ έως εξήντα ετών, από διάφορα νησιά της Δωδεκανήσου, βρέθηκαν κρατούμενοι στο στρατόπεδο που έμεινε γνωστό με το όνομα «Κοντσεντραμέντο», αιχμάλωτοι ενός πολέμου του οποίου το θέατρο των επιχειρήσεων βρισκόταν χιλιόμετρα μακριά, στα ελληνοαλβανικά σύνορα. Η αγωνία του εγκλεισμού και οι δύσκολες συνθήκες διαβίωσης αντισταθμίστηκαν από το πνεύμα ενότητας και πατριωτισμού που διέκρινε τους κρατουμένους καθώς και από την έμπρακτη αλληλεγγύη που επέδειξε στο σύνολό του ο ροδιακός λαός. Παρόλες τις αντιξοότητες, οι έγκλειστοι Δωδεκανήσιοι δεν έπαψαν να ελπίζουν και να ονειρεύονται, έπειτα από αιώνες σκλαβιάς, την πολυπόθητη κι ακριβοπληρωμένη λευτεριά.