Χαρτογραφώντας μια γεωγραφία επικοινωνίας (Ι)
Κάθε μήνα το κάθε παιδί και με ένα διαφορετικό (δικό του) χρώμα σχεδίαζε σε μια κάτοψη της τάξης πώς του αρέσει να κινείται ανάμεσα στην πόρτα και τα παράθυρα, τα θρανία, τον πίνακα, το γραφείο του δασκάλου, και τα πίσω τραπεζάκια των εικαστικών και τη βιβλιοθήκη. Πώς προτιμά να κινείται όταν έπρεπε να αξιοποιήσει διαφορετικά υλικά σε κάθε εκπαιδευτική δράση; Πώς προτιμά να κινείται όταν ολοκληρώνει τη δουλειά του και θέλει να πάει στη βιβλιοθήκη για να διαβάσει ή και να ξεφυλλίσει απλώς βιβλία; Πώς προτιμά να κινείται μέσω των άλλων ή μέσω του δασκάλου και των άλλων αλλά και του πίνακα και των άλλων ή και μέσω απλώς των άλλων; Κάθε μήνα αποτύπωνα και τη δική μου γραμμή (με κίτρινο).
΄Ενας ολόκληρος κόσμος αποκαλύφθηκε.Δείτε αυτό τον χάρτη. Και μπορείτε να δείτε τι αγαπούν να κάνουν τα παιδιά σε μια ομάδα που τα καλεί να αλληλεπιδράσουν όχι μόνον μεταξύ τους αλλά ως υπάρξεις μέσα στο χώρο και στο χρόνο αλλά... ΚΑΙ με το χώρο και το χρόνο.
Οι άλλοι χάρτες της εκπαίδευσης (ΙΙ) - Τι άλλο μπορεί και να είναι το αίτημα ή η διεκδίκηση...
Yπάρχει πάντα ένας τρόπος το (μικρότερο) παιδί να ορίσει τον εαυτό του (μοβ γραμμή) ανάμεσα στη ροή των γονιών (μπλε- ο μπαμπάς και πράσινο-η μαμά) καθώς και στη ροή που διαμορφώνουν τα άλλα δύο μεγαλύτερα αδέλφια του (κίτρινο-το μεσαίο παιδί και γαλάζιο- το μεγαλύτερο).
Είναι το σπίτι του, είναι στο σπίτι του αλλά μέσα στους τοίχους του και τους χώρους του βρίσκει έναν τρόπο να μεγαλώσει το χώρο με την ίδια του την κίνηση.
Οι άλλοι χάρτες της εκπαίδευσης (ΙΙΙ) - ο χάρτης της αυλής
[Δύο παιδιά αποτυπώνουν μαζί την δράση τους στην αυλή]
Είναι δυο φίλοι. Ο ένας (γραμμή σε πορτοκαλί) απορεί πώς γίνεται να θαυμάζεις κάποιον. ΄Εχει συνήθειο να υποκλίνεται κάθε τόσο που διαβάζει μεγαλόφωνα. Ο άλλος (γαλαζοπράσινη γραμμή) επιμένει πως αυτός είναι ο ζωγράφος του κόσμου. Και μπορεί να δει και το γαλάζιο πώς κρύβεται ακόμη και μες στο πράσινο φύλλωμα των δέντρων. Η αυλή είναι μια παράσταση αθλητική και θεατρική συνάμα για τον έναν. Πάει κατευθείαν εκεί που είναι η μπασκέτα. Είναι ακόμη πολύ μικρός για να βάλει καλάθι. Αλλά εκεί γνωρίζει πως θα βρει τον μεγάλο αδελφό του. Και ξέρει πως εκεί κάτι γίνεται και χειροκροτούν και θαυμάζουν. Η αυλή - για τον άλλο - είναι ένα μουσείο όπου εκτίθενται όλα όσα εκείνος θα ξαναπλάσει με τη ζωγραφική του. Μπορεί να κάθεται στο πεζούλι για να δει την αυλή με τόσα χρώματα, όσα δεν έχουν μάθει να βλέπουν οι άνθρωποι. Για τον έναν η πορτοκαλί μπάλα είναι βαριά και φτιάζει το ποτάμι όλο πορτοκαλί για να τον εκτινάξει στο δέλτα με δύναμη και να σηκωθεί ψηλά, να βάλει καλάθι. Είναι δυο φίλοι. Και πια δεν είναι η αυλή ενός σχολείου. Είναι η παράσταση του κόσμου, ενός κόσμου που ζωγράφισε ο ένας για να υποκλίνεται στον θαυμασμό μας ο άλλος.
Τάξη Β2, της σχολικής χρονιάς 2014-2015
