«Ένα κορίτσι αλλιώτικο»

Εμπνευσμένο από το διήγημα

«Η Αστραδενή στο νέο της σχολείο»

Της Ευγενίας Φακίνου, απόσπασμα του οποίου υπάρχει στο Ανθολόγιο Λογοτεχνικών Κειμένων της Ε΄ και  ΣΤ΄.

Ήρθε στην πρωτεύουσα

με μύριες προσδοκίες

θα έκανε τα θαύματα

που τόσο λαχταρούσε

όταν μες στο μικρό νησί

κάτω στη Σύμη ζούσε

Θα έπαιζε, θα έβγαινε

 με φίλους και γνωστούς

θα πήγαινε γυμνάσιο

θα ήταν σε ομάδες

θα χόρευε, θα γέλαγε

θα ήταν σε παρέες

Μα ξαφνικά κατάλαβε

πως ήταν κάποια άλλη

λες κι ήταν άλλου σύμπαντος

άλλης κατηγορίας

λες κι ήταν πιο κοντή

θες να ’ταν πιο ψηλή

ή μήπως ήταν γίγαντας

ή μήπως ήταν νάνος;

Κάτι δεν ήταν σίγουρα

γι’  αυτό την ξεχωρίζαν

και στην αυλή την έδιωχναν

και δεν την χαιρετούσαν

Σβήσαν οι προσδοκίες της

και γίναν μαύρο κλάμα

πνίγηκε στο παράπονο

γιατί έφυγε το θαύμα;

μήπως δεν έχει αυτή ψυχή

μήπως καρδιά δεν έχει;

τι κι αν τη λέν χωριάτισσα;

παιδί αυτή δεν είναι

μ’ αισθήματα, με όνειρα

  με σχέδια και ελπίδες;

Είμαι (παιδί) είπε και χύθηκε

με δύναμη και τόλμη

στο γήπεδο του ρατσισμού

που αντίπαλος της ήταν

το κλάμα της έκανε χαρά

την πίκρα της κανόνι

και πάλεψε και έδειξε

στα άλλα τα παιδιά

πως είν’ κι αυτή αντάξια

να την εβλέπουν φίλη

να τη μιλούν να την πονούν

να είναι όλοι ένα.

Το πέτυχε, το κέρδισε

Κι όλοι μαζί χαρήκαν

Γιατί η Ζωή είναι γλυκιά

Και η ισότητα ’ναι ομορφιά.

Ο ρατσισμός είναι κακός

Και μυρίζει από μακριά

Και όταν φύγει από μας

Αφήνει τόπο στη Χαρά!

ΣΤ΄ τάξη

11ου Δημοτικού Σχολείου Συκεών